Den Hill , zoals het genoemd werd, was door de jaren heen voor, waarschijnlijk ook miljoenen, jonge mensen op weg naar volwassenheid een plaats waar ze die aanpassing in groep konden doormaken. Hun post-puberale groeipijnen konden aldaar reken op verschillende, reeds jarenlang beproefde, "pijnstillers" op basis van alcohol, muziek, hormonen en nooit geproefde vrijheid.
Het is een periode uit ieders leven waaraan we allemaal beste herinneringen en nog betere verhalen overhouden .In die jaren was het echt elke avond een feest waarbij Den Hill dikwijls het toneel (letterlijk en figuurlijk) was van zowel zalige zuip-partijen tot onvergetelijke emo-momenten met je beste vriend of vriendinnetje van die tijd. Een plek van 's morgens na een nachtje door, een plek om af te spreken voor dat belangrijk bal of soms om gewoon urenlang te discussiëren al was dat op voorhand zeker niet het plan.
Woensdag is er nog een laatste feest, en daarna dan zien we wel. Helemaal weg dat kan toch niet daarvoor zijn er voor zoveel mensen nog eens zoveel herinneringen die deel uitmaken van een soort collectief , generatie-ongevoelig geheugen dat er toe bijdraagt, dat alleen een studenten-café met zo'n geschiedenis en staat van dienst door de jaren heen tot een Legende uitgroeien.
Den Hill Diar werd voor mij,een decennium lang een stuk van mijn leven, dat toen enkel en alleen bestond uit het maken plezier en hard werken.Een Thuis voor mij (en niet voor mij alleen) die door de jaren en generaties heen, zoveel, en eigenlijk ook niks veranderd is.Een plek waar je altijd naartoe kon en die ik met trots en voor altijd, als een warme familiale, als collectieve en sociale habitat zal herinneren.
en 't was er ook dikwijls gewoon echt gezellig
Slopwel ,
Ik zien jullie nog wel eens in Den Hill, dat is eigenlijk alles wat ik voor vandaag nog wil.
